Stefan Rusin, Żar i pokusa. Redakcja: Sebastian Wysocki. Na I i IV stronie okładki: oraz na stronach 5 i 61 reprodukcje prac Autora. Wydawnictwo Glicynia, [bez miejsca wydania], s. 168. 

Stefan Rusin – wydał dotychczas kilkadzie­siąt książek (poezja, proza dokumentalna, szkice krytyczne, eseje). Uprawia rysunek i malarstwo pastelowe. Wykonuje ilustra­cje do książek, projekty tatuaży artystycz­nych i tkanin dekoracyjnych. Publikował je w czasopismach literacko-artystycznych, prezentował w galeriach sztuki na pięćdzie­sięciu wystawach indywidualnych.

Dużo się tutaj dzieje i mówi. Zwykle w pierwszej osobie, przekonująco czyniąc zadość formalnym kanonom liryki maski. (...) Wzruszająco brzmią wiersze poświęco­ne osobom z najbliższego otoczenia autora lub tym, których nazwiska pozostały w cie­niu ich dokonań. W ogólności lekturę tomu można by potraktować także poznawczo – jako inspirację do przyjrzenia się życio­rysom postaci rzeczywiście istniejących. Bowiem przy całej fikcyjności poetyckich monologów Rusina trzeba powiedzieć, że materię biograficzną traktuje on z szacun­kiem, licząc się z ogólnie znanymi faktami. Interesują go dramaty, nie skandale.

Bohaterowie tomu są pełnowymiarowymi indywidualnościami, przede wszystkim ze względu na fakt, że mierzą się z trudnościa­mi nieodłącznymi od bycia człowiekiem, popadają w błędy, wpadają w zasadzki, odbierają lekcje pokory udzielone przez samoistnienie.

Piotr W. Lorkowski, „Topos”