Alain Demurger, Templariusze. Proces 1307-1314. Przekład: Justyna Nowakowska. Przygotowanie edycji: Jacek Małkowski. Redakcja: Magdalena Król-Fuśniak. Projekt okładki: Marcin Kośka. Wydawnictwo Astra, Kraków 2018, s. 432.
Agnieszka Szewczyk, Zarządzanie problemami czyli recepty na wirusy naszych czasów. Recenzent: prof. dr hab. Elżbieta Skrzypek. Redakcja i korekta: Agnieszka Strzępka. Wybór ilustracji Elżbieta Mackiewicz. Ilustracje: www.pixabay. com. Zdjęcie z okładki: www.pixabay.com. Zdjęcie z tyłu okładki: Alina Pohoreltseva. Wydawnictwo „Bernardinum” Sp. z o.o., Pelplin 2018, s. 314.
Zarządzanie problemami – jak to się fachowo mówi – sprowadzać się powinno do ich identyfikowania, a przede szukania możliwości i sposobów ich unikania, lub i zaradzenia, ewentualnym negatywnym skutkom.
Widać tu wyraźnie podobieństwo do wirusów, np. grypy, które tak uprzykrzają życie wielu ludziom na świecie. Unikanie ich, np. przez szczepionkę, a jeżeli już zaatakują organizm, zwalczanie i minimalizowanie skutków czy też ewentualnych powikłań – to są dopiero nie lada problemy!
Nieraz człowiek intuicyjnie zarządza swoimi osobistymi problemami, nie wdając się w wielkie teorie tego zagadnienia. Potrzebna jest tu jednak mądrość, roztropność, czasem dobra rada kogoś życzliwego.
Problemy szerszego zasięgu – społeczne, ekonomiczne, polityczne... też wymagają rozwiązania, ale w gruncie rzeczy i one sprowadzają się do indywidualnych decyzji człowieka. A w tle każdego problemu można zwykle znaleźć deficyt miłości i deficyt wolności. Szukając więc recepty na różne wirusy naszych czasów, trzeba to właśnie wziąć pod uwagę i pragnąć pomocy Tego, który jest Dawcą miłości i wolności. I czerpać z Jego „recept”, których bogactwo zostawił nam na kartach Ewangelii.
Autorka
Prof. dr hab. Agnieszka Szewczyk – pracownik naukowy Uniwersytetu Szczecińskiego, kierownik Katedry Społeczeństwa Informacyjnego, autorka wielu publikacji naukowych, zajmuje się głównie zagadnieniami związanymi z wpływem nowych technologii informacyjnych na człowieka oraz problemami etycznymi i moralnymi w ekonomii i zarządzaniu w realiach Społeczeństwa Informacyjnego. Od wielu lat aktywnie uczestniczy w Katolickiej Odnowie w Duchu Świętym. http://www.us.szc.pl/szewczyk
Łyczezar Seliaszki, Wiersze wybrane. Przekład z bułgarskiego Wera Dejanowa i Teresa Moszczyńska-Lazarowa. Redakcja i słowo wstępne: Stanisław Nyczaj. Korekta i opracowanie typograficzne: Irena Nyczaj. Obraz na okładce: Leszek Niciński. Oficyna Wydawnicza STON2, Kielce 2016, s. 94.
Walentyna Anna Kubik, Koraliki słów. Redakcja: Janusz Olearnik. Projekt i projekt okładki: Ewa Moskała. Obrazy: Walentyna Anna Kubik. Fotografia autorki na IV stronie okładki: Jagoda Piernikowska-Cichocka. Wydawnictwo Eurosystem, Wrocław 2018, s. 96.
Jerzy M. Roszkowski, „Zapomniane Kresy”. Spisz, Orawa, Czadeckie w świadomości i działalności Polaków 1895-1925. Recenzenci: Andrzej Essen, Ewa Orlof. Korekta: Arleta Garbień. Projekt okładki: Arkadiusz Morawski. Tłumaczenia streszczeń: Andrzej Butra, Wojciech Pieńkowski. Fotografia na I stronie okładki: Delegacja Spiszu i Orawy na konferencję pokojową z hr. Ksawerym Orłowskim. Paryż 1919, fot. ze zbiorów MT. Fotografia autora na IV stronie okładki: Danuta Płygawko. Wydawca: Powiatowe Centrum Kultury w Nowym Targu, Nowy Targ 2018, s. 476.
Kazimierz Ivosse, Garść nieba, garść piekła. Powieść. Projekt okładki: Kazimierz Ivosse. Zdjęcie autora: Anna Nepelska. Wydawnictwo PAPIRUS, Oldenburg/H-Jarosław 2018, s. 324.
Kazimierz Ivosse, pisarz, eseista i dramaturg, którego los przed laty rzucił na emigracyjne szlaki (uchodźstwo Solidarnościowe). Na stałe przebywa w Niemczech (azyl polityczny). To tylko „żabi skok” do ojczystego brzegu twierdzi, ale też zakon samotności. Kiedy trzeba być zawsze w drodze, bo jest nią twórczość, obce miejsce staje się znakiem ufności.
Od początku tej tułaczej drogi (włóczęga międzyplanetarny), autor współpracował jako publicysta z prasą emigracyjną (polonijną) na Zachodzie: z „Dziennikiem Polskim” (londyn), „Teczką” (Paryż), „Nasze słowo” (Unser Wort), pismem „Polskiej Misji Katolickiej” w Niemczech, „Samo życie” (Ahlen), „Kurier” (Hamburg), a także z czasopismami w USA i Kanadzie. Członek związku pisarzy Polskich za Granicą (Londyn), Polish Assciation of Authors Jurnaliste and Translators in Europe (Paryż), także członek Autorenkreis und Seine Freunde (Lubeka).
Jest autorem 18 powieści, 4 tomów wierszy, tomu fraszek, także sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych. Jego prozatorska i poetycka twórczość rozrzucona jest w wielu edycjach zbiorowych i almanachach, tak w kraju, jak i za granicą.Jest laureatem wielu prestiżowych nagród literackich.
...i Wisła świeci jak latarnia... Antologia 47. Warszawskiej Jesieni Poezji. Redakcja: Zbigniew Milewski, Andrzej Wołosewicz. Współpraca: Aldona Borowicz, Marek Wawrzkiewicz. Projekt okładki, opracowanie graficzne i zdjęcia: Grzegorz Trochimczuk. Korekta: Anna Bartelak-Jurkowska. Wydawca: Związek Literatów Polskich, Warszawa 2018, s. 182.
Krzysztof K. Gąsiorowski
(ur. 19.05.1935 w Warszawie, zm. 12.01.2012) - był wybitnym poetą, współtwórcą Orientacji Poetyckiej Hybrydy. Cechowało go bardzo zasadnicze, fundamentalne, rzec należy, nastawienie do uprawianej sztuki. Poeta to, bowiem, nie błyskotliwy rymopis, ale, jak rzecz określił Rimbaud - pracownik straszliwy. Gąsiorowski czuł, że o tyle jest sobą, o ile jest (takim właśnie) poetą. Dopiero wówczas wie, że żyje, że może o sobie bez zawstydzenia i trybu warunkowego powiedzieć: ja. Sine qua non. Pisał: „Chodziło o nową strukturę ludzkiej realności psychicznej. Poeci to czuli, krytycy i publicyści - nie. Wszystko, co do tej pory wiedzieliśmy o sobie, stało się podejrzane. Trzeba było zaczynać od początku." W latach późniejszych, za sprawą swych wyborów politycznych (opowiedzenia się po stronie komunistycznej władzy), odrzucony przez znaczną część środowiska pisarzy, stał się postacią tragiczną. Nie umiał zdobyć się na wydobycie z matni, a jednocześnie strasznie cierpiał. To nie frazes - wystarczy obejrzeć dostępne zdjęcia z ostatniego okresu jego życia. Metafizycznego sensu istnienia zaczął dopatrywać się w drążącym go na co dzień bólu.
Krytyka wielokrotnie podkreślała zdumiewający rozdźwięk pomiędzy tym, co Gąsiorowski prezentuje na zewnątrz, swoim życiem, a o czym zaświadcza swym dziełem. To jakby dwie, nieprzywiedlne do siebie osobowości. Tak bardzo dzieło zdaje się, w każdym wymiarze, przerastać swego twórcę. O tyle być odeń dojrzalsze.
Tom Liryka reasumuje cały dorobek poetycki Krzysztofa Gąsiorowskiego. Stanowi rodzaj testamentu, tego, co pozostało po nim najlepszego - sublimat, ekstrakt (szczepionka?, eliksir?). To wybór tego, co autor uważał za najbardziej własne, najpełniej ucieleśniające jego rzeczywiste ja.
Krzysztof Gąsiorowski studiował na Politechnice Warszawskiej. Zadebiutował w 1962 roku tomikiem poezji Podjęcie bieli. Był wieloletnim działaczem Związku Literatów Polskich. Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2009), Odznaką Zasłużony Działacz Kultury. Był laureatem Nagrody im. Norwida, Nagrody Literackiej im. Władysława Reymonta i innych.
Wydał następujące tomiki poezji: Podjęcie bieli [1962), Białe dorzecze [1965), Tonące morze (1967), Wyprawa ratunkowa (1971), Wyspa oczywistości (1972), Małe rapsody (ze Zbigniewem Jerzyną) (1974), Bardziej niż Ty (1975), Wiersze wybrane (1980), Z punktu widzenia UFO (1986), Powrót Antlantów (1992), Milczenie Minotaura (1994), Biedne dwunożne mgły (2001), Gorgona, mamka bogów (2002), Być morze - bez-sen (2002), Yyell - ballady i romanse SF (2003), Gemmy w kości policzkowej (2005), Czarne śnieżki (2005), Dwa gołębie temu (2006), Rdzowłosa i inne pijaństwa (2007), Moja stara naga maszyna do pisania (2010). Oraz następujące tomy esejów: Trzeci Człowiek - szkice o realności poezji współczesnej (1980), Fikcja realna. Szkice o poezji współczesnej (1986), Warszawa jako kosmos wewnętrzny (1997), Norwid, wieszcz-sufler (2001), Pod powierzchnią Pogody i Historii - w rocznicę Powstania Warszawskiego (2005).