Elżbieta (Ela) Chylewska 

Szczecinianka. Od wielu lat zamieszkała w Sydney/Australia. Bibliotekarka, poetka, propagatorka kultury polskiej na antypodach.

Członkini Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w Londynie oraz grupy poetyckiej Poetralia w Sydney.

Autorka trzech tomów poetyckich: „Apetyt na raj”, „Za bramą raju” i „Pod skrzydłami”. Swoje wiersze publikuje w czasopismach, antologiach oraz na portalach internetowych.

Od ponad 20 lat jest aktorką Teatru Fantazja w Sydney. Współpracuje z polską sekcją radia SBS (Special Broadcasting Service) w Sydney i z radio Express, The Australian-Polish Magazine.

australia

cień kangura

powolny

jak oddech ziemi

liść eukaliptusa odbija

promienie

światło wpada

między skały

między pióra

ptaka

aż po horyzont

* * *

podziwiam cień kangura

powolny jak oddech ziemi

podziwiam

liście eukaliptusa

ich medyczną moc

podziwiam

drganie promieni światła

między skałami

między piórami wołoszka

podziwiam

ciebie Australio

aż po horyzont

moich myśli

aborygeni

w nadziei

na pojednanie

aborygeni palili

liście eukaliptusa

rytualne słowa

wyrywali

z rozpalonych

do czerwoności serc

popiołem zasypywali

czarne blizny

historii

Cape York

na dalekiej północy

dzikiego kontynentu

nie strzyka w kościach

zawroty głowy

pojawiają się jedynie

na widok spektakularnych

krajobrazów

niedogodności namiotu

zmieniają się w

w codzienną gimnastykę

ciało wita

pierwsze promienie dnia

w pozycji czworonożnego

ssaka

i wyje z zachwytu

modlitwa

w leśnym kościele

modlą się ptaki

o wolność

o soczyste dżdżownice

o to by nie wyrąbali drzew

żeby nie natknąć się na

człowieka

bumerang

łatwo rzucać słowa na wiatr

puszczać jak bumerang

nie czekać powrotu

większość i tak

nie wraca

wraca

ból

któremu

bezmyślnie

rzucone słowa

ostro przecinają

niewinne powietrze

zmieszane do utraty tchu

wielkanoc

w dalekiej Australii

wnuki malują pisanki

biedronka w czerwonej sukience

dwie tęcze

gałązki zielonych liści

kwiaty

tyle życzeń w owalnych obrazkach

nadzieja

pokój

szczęście

moc dobra baranka

piąta rano

stoję w oknie

szare komórki

nabierają kolorów

kwitnącej jakarandy

jej kwiat

spadający na głowę

to szczęście

idę na spacer

drzewo

unosisz wysoko gałęzie

nie chcesz ranić

kwiatów

każdej wiosny

rozkwitają bezpiecznie

u twoich stóp

Eliza A. Falkiewicz 

Poetka, pieśniarka, autorka tekstów, melodii, programów poetycko-muzycznych oraz recenzji teatralnych.

Emigrantka okresu Solidarności. Pisze „od zawsze”, a wydaje od 2018 roku. Pomysłodawczyni i współzałożycielka klubu poetów POETRALIA. Członkini Stowarzyszenia Autorów Polskich O/ II Warszawa.

Aktorka Teatru Fantazja. Absolwentka Uniwersytetów Warszawskiego i Sydnejskiego. Zbiory poezji: Lekcje Miłości (WFW), Jestem kobietą i Kołysanka dla Mamy (Anagram). W przygotowaniu polsko–angielski zbiór Między światami w tłumaczeniu autorki.

W Australii publikowała w „Expressie”, „Tygodniku Polskim” i „Pulsie Polonii”. W Polsce w Antologiach: Metafora Współczesności; Granica, Pamięć (SAP); Wędrujące Pióra (Literary Waves Publishing); Peron Literacki. Jej esej  o poezji ukazał się w książce „Poezja to Nomadka” (Anagram, 2022).

Od 2013 współpracownik literacki waszyngtońskiego Ambassador Theater ICC. W latach 2014-2016 autorka recenzji teatralnych dla DCMetroTheatreArts.

Eliza A. Falkiewicz

Dwie ojczyzny

Wędruję

z półkuli na półkulę

rok w rok nieustannie

pod butem tęsknoty.

Gdziekolwiek podążam

przenoszę was w sobie

choć to wy matkami

a ja waszym dzieckiem.

Słyszę

szum Bałtyku

tasmańskiego morza

brodząc w wodzie

spoglądam pod nogi.

Odbicie stóp na brzegu

tak samo zanika

z drobnego piasku

Złotych plaż

Czuję

zapach bukietu

ze bzu i frangipani

jak wiosna i jesień

jednocześnie dane.

Splecione ze sobą

jak dwie wasze mowy

które jednym językiem

stały się po latach.

Widzę

burego zająca na ziemi

mych dziadków,

który jak kangur zastyga

i unosi głowę.

Brzuchate kukabury

w pościgu za myszą

niczym kot Filemon

z mojej pierwszej bajki.

Myślę o Was z wdzięcznością

i tak pozostanie

jedną stałyście się

ojczystą przystanią.

Tylko groby przodków

w pierwszej mojej ziemi

na zawsze zostaną.

Między światami

dzika pora życia

omija zimy

i przedłuża lata

o wiosnę nie dba

martwiąc się na zapas

czy zdąży zobaczyć

złotą polską jesień

jedną nogą w deszczu

drugą w piasku plaży

o dziwnych godzinach

śniąca w samolotach

czasami przysiada

na bezpańskiej chmurze

skarżąc się wiatrowi

na cygański żywot

Krzesła po Babci

Na dwóch kontynentach przyszło mi żyć

Przy dwóch stołach jeść na dwóch łóżkach śnić

Tam gdzie mnie nie ma i zamknięte drzwi

Życie trwa dalej tylko sąsiad śpi

W warszawskiej szafie plotkują ubrania 

Marząc o ciałach i zapachu prania

Szczotki do zębów pogodzone z losem

Dziwią się paście zbuntowanej w proszek

A mydło bez przerwy ze złości się pieni

Tyłem odwrócone do smutnych grzebieni

Jedynie krzesła po babci szczęśliwe

Od trzech pokoleń w tej samej rodzinie

Inne w tułaczce po antykwariatach

A one wdzięczne czekają do lata

Powrót

Bzy moje, gdzie wasze kwiaty?

Spóźniłaś się kochana

pękając od soków

mdlejąc od swej woni

płatki z nas opadły              

spalone przez słońce

Choć suche – jesteśmy

by powiedzieć witaj

jak w dzień twych narodzin

gdy kwilenie z okna

każdy listek słyszał

Wiesz przecież jak bardzo

czekamy na ciebie

modląc się by granic

nie zamknięto nagle

udało się! jesteś!

Znów tańczą firanki

w uśmiechniętych oknach

czajnik w kuchni śpiewa

w rytm piosenki z radia

kurz wiruje w kątach

A ty znowu w oknie

napawasz się wonią

swojego dzieciństwa

Piąta pora roku

jak ja nie do pary

ciągle pomiędzy z naturą na bakier

gości się we mnie nie bacząc na aurę

mrozi w pełnym słońcu w deszczu ogniem pali

lżej mi z nią teraz kiedy świat zwariował

i ziemia powoli poddaje się w bólach

tęskniąc razem ze mną za prawdziwym latem

za wiosenną wiosną za dzieciństwa rajem

Wojna 

Wojnę znam – z rodzinnych opowieści

z historii, cmentarzy wojennych

muzeów, filmów, wierszy Baczyńskiego

Wojnę znam – była na mej ziemi

Przeklęta ciągle gdzieś zabija

wpisana w życie wybucha na nowo

jak łzy bezradności

stary wróg się zbliża

śmierć i strach na ziemi sąsiada

wojnę czuję  w każdej tkance ciała

Oaza nie-pokoju

w cieniu drzewa jak kot się rozciągam 

powoli ospale  z szacunkiem dla chwili

oczami sennymi zamykam przestworza

życia śmierci szczęścia rozpaczy

pokoju i wojny

muszę udawać że uszy nie słyszą

oczy nie widzą pamięć nie pamięta

że ziemia obok mojej wyje głosem matek

płacze głosem dzieci świszczy głosem kul

pali ogniem wstydu

Po mojej stronie

Podszyte głodem haftowane strachem

zabarwione krwią i utkane z kul

Zielone granice żelazne kurtyny

trzymają porządek i zadają ból

Po mojej stronie spokojnie i cicho

ciasto i pachnący bez

W gardle ściska między kęsami

kiedy w oczy wchodzą twarze pełne łez

Poeci

między nocą a dniem

duszą i ciałem

niebem i ziemią

piekłem i rajem

między myślą a słowem

głową i sercem

kłamstwem i prawdą

śmiercią i życiem

między wierszami

ukryci

Rzadko piszę o radości

nie powala mnie z nóg

nie przykuwa do krzesła

nie zalewa ciszą

przylatuje z furkotem

daje mi skrzydła

i porywa chichocząc

i jak tu skoncentrować się na słowach

gdy mnie tarmosi i łaskocze

Czas na odpoczynek

Poezjo duszo moja czas na odpoczynek

pierwsza gwiazda sama poemat napisze

lampki na  choince chórem z kukaburą      

wyśpiewają stare świąteczne kantyczki

nadejdzie tęsknota za zimą dzieciństwa 

czułością spojrzeń przy rodzinnym stole

przywoła wspomnienia zamilknie wraz z nocą

by wysłuchać wierszy spisanych przed laty

Anna Buchalska

Urodziła się 1985 roku w Kutnie, gdzie nadal mieszka. Z wykształcenia jest dyplomowaną masażystką.

W roku 2008 wydała debiutancki tomik poezji „Ścieżką przez szarość” recenzowany m. in. przez Redakcję Kwartalnika „Kozirynek”. W roku 2011 wydała tomik poezji „Klucz”, zaś w roku 2013 wydała tomik poezji „Łzy. Łezki. Arabeski”, a w roku 2016 czwarty tomik poetycki: „Szeptem”. Jej utwory były publikowane w albumach poetyckich: „Bezsenność nocy czerwcowych”, „W kadrach poezji... myśli zebrane”, „Wigilijne pojednanie”, „Szeptem o miłości”.

Miesięcznikach: „Nasz Dom Rzeszów”, „Gazeta Kulturalna”, „Libertas”.

Kwartalnikach: „Kozirynek”, „Nadwisłocze”, „Kwartalnik”, „Nestor”, „Variart”, „Mole” w almanachach poetyckich Stowarzyszenia Literackiego „Witryna” – „Spojrzenia 4”, „Spojrzenia 5”, „Spojrzenia 6”, almanachach pokonkursowych „Wrzeciono 2009”, „Wrzeciono 2010” „Wrzeciono 2012”, „Wrzeciono 2014” i „Wrzeciono 2016”, a także w antologii „Poetyckie Powidoki” i „Metafory Współczesności”.

Jej wiersze były również tłumaczone na język słowacki i publikowane w słowackim magazynie dla młodzieży „Dotyky”. W roku 2009, 2012, 2014 i 2016 otrzymała wyróżnienie, a w roku 2010 I nagrodę w Międzynarodowych Spotkaniach Poetów w Nowej Sarzynie. W 2016 roku w Kutnie w ramach XII Złotego Środka Poezji, zdobyła wyróżnienie w X Otwartym Konkursie Jednego Wiersza im. Pawła Bartłomieja Gruca.

Fot. autorki: https://www.facebook.com/anna.buchalska

Anna Buchalska

umiłowanie poezji

rozkładam ramiona łaknąc

skrzydlatej poezji

Wiecznie zakochana stoję w nędznych szatach

Rozkładam ramiona wydychając

Poezję o złamanym skrzydle

Wiecznie zakochana stoję w nędzy nagości

istnienie

kiedy wena budzi pragnienie dłoni

korona spada z głowy

staję się ćmą

co szamocze się za białą firanką w nocnym tle

przy oknie ubogim w klamki

rodzi się istnienie

Kiedy wena przestaje majaczyć pod kopułą pomyślunku

staję na koronie górskiego grzbietu

staję się szaleńcem rozkładającym ramiona

wolność syta w okna pełne klamek

umiera istnienie

Bronek z Obidzy Kozieński

Urodził się w 1963 roku w Obidzy, pracuje w budownictwie, z zamiłowania – poeta. Pierwsze wiersze powstały w 2007 roku. Publikowane są w prasie lokalnej i ogólnopolskiej oraz na poetyckich portalach internetowych. Laureat konkursów poetyckich. Jego twórczość obejmuje głównie tematykę górską, ale nie brak w niej również rozważań na temat życia i człowieka. 

Fot. autora: https://www.facebook.com/bronek.kozienski

Bronek z Obidzy Kozieński

„Wesele” 2020

Choć miałeś kiedyś złoty róg.

Powoli ci go zabierają,

bo sam sprzedajesz go za sznur

i maskę, co ci zakładają.

Po ustach przyjdzie czas na resztę.

Taki niewinni psi kaganiec,

bo w końcu jesteś czyimś pieskiem

i sam się na to godzisz chamie.

Co pozostawisz synom córkom.

Marny poddańczy niewolniku,

gdy kiedyś ujrzą cię ze sznurkiem

pod historyczną szubienicą.

Pod nią, bo nie ty będziesz wisiał,

lecz ciągle klęczał u stóp pana,

co czapkę z piór ci przyobiecał,

aby dopełnić obraz chama.

Na połoninie palą się trawy

Wiesz jak podpalić, by nie zgasło?

Nie zapalniczką. Karabinem.

Grzmotnąć, tak jakby piorun trzasnął.

Tak masz podpalić połoninę.

By się przebudził Anioł Pański.

Kudłaty niedźwiedź nad Wetliną.

Przewrócił w grobie duch pohańca.

Tak ma się palić połonina.

Powtórz mi teraz, co gadałem.

Zaczekaj trawa to nie zając.

Polej mi brachu pełną szklanę.

Polej, bo karczmę zamykają.

Nazywam się Wuhan

Wierzę, że kiedyś mi wybaczą.

Lepszą wystawią ocenę,

wszyscy, co dzisiaj w rozpaczy,

że ocaliłem im ziemię.

Wiem, że ci trudno uwierzyć,

lecz może gdybym nie przyszedł,

już jutro wybuchłaby wojna.

Ludzie przestaliby słyszeć.

Tak! Jestem krzykiem tej ziemi,

jej oceanów powietrza

proszącym o przebaczenie:

Gdy nazywacie mnie śmiercią.

Stefan Michał Żarów

Poeta, animator kultury, publicysta, eseista i krytyk literacki, współtwórca i wiceprezes Mieleckiego Towarzystwa Literackiego, były długoletni wiceprezes Regionalnego Stowarzyszenia Twórców Kultury w Rzeszowie. W dniu 17 września 2019 r. decyzją Prezydium Zarządu Głównego ZLP przyjęty w poczet członków Związku.

Wiersze i artykuły publikuje w prasie krajowej i zagranicznej, na portalach poetyckich, wydawnictwach zwartych, rocznikach historycznych i uniwersyteckich, wydawnictwach elektronicznych, w tym: Poezja dzisiaj, Akant, Własnym Głosem, Biały Orzeł, Semper Fidelis, Podkarpacka Historia, Nasz Dom Rzeszów, Zeszyty Wiejskie UŁ, Rocznik Historyczny MRL, Kamerton, Barbizon Wiśniowski, Nadwisłocze.

Debiut prasowy wierszem Nokturn w 1984 roku. Wcześniejsze publikacje bezdebitowe.

Autor zbiorów poezji: Spotkania w rejsie (2001), Na krawędziach rozciągłości (2005), na Styku cieni (2016), Itaka Odyseusza (2016), na Skraju podróży (2017), Inez (2018), Kurtyna kolorowych szkieł (2018) oraz książki Podkarpackie Ślady Pegaza – eseje, recenzje i omówienia, z kart historii (2019).

Brał udział w ponad 50. antologiach, almanachach i albumach.

Stefan Michał Żarów

wypadki wczesnowiosenne roku 2020

rozmawiam z doktorem Bernardem Rieux

wspominamy pierwsze oznaki

tego co miało przyjść później

To co się zdarzyło

polemika skraca czas

płynne przekracza Rubikon

wzrastają liście

wiosnę pokrywa przebudzenie kosa

Oran był miastem bez podejrzeń

na wskroś nowoczesnym

takim jak nasze miasta

obydwaj wystrzegamy się drobiazgowości

szczury a nietoperze

wyjątek stanowił brak szerokopasmowego internetu

taki szczegół

obecnie istotny w okresie pandemii

Rzeszów 2020 

mostek w Giverny

zachód słońca
kładzie purpurę na nenufarach
płonie wodna tafla
bieli
różu 
kremu

dojrzałe ginkgo i owoce japońskich drzewek

pokrywają nieboskłon

irysy
tuberozy
róże 

pomieszkują na blejtramach paletą barw

wędrują strzeliste topole

okalające dotąd nurt rzeki Epte

lato kładzie cienie nadchodzącej jesieni

Monet odsłoniwszy świat wodnych dywanów 
kreuje mistrzowskie impresje

Normandia - Giverny 2019 

Dariusz Pawlicki

Urodzony w 1961 roku eseista (cztery zbiory: Chwile Miejsca Nastroje, Zauważenia, Fragmentaria, Przypomnienia.10 esejów & szkiców), poeta (kilka tomików m. in. Haiku, 48 wierszy), autor książki dla dzieci (Bibikin w drodze do Kamienia Życia); teksty publikował/publikuje np. w „Borussii”, „Krytyce Literackiej”, „Pisarzach.pl”, „POEZJI dzisiaj”, „Twórczości”; prowadzi warsztaty literackie, wygłasza prelekcje dotyczące kultury; absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego (Bibliotekoznawstwo i Informacja Naukowa); należy do Związku Literatów Polskich; emocjonalnie i rodzinnie związany z Suwalszczyzną.

Dariusz Pawlicki

Pogodzenie

Jętka jednodniówka

Umierając z pierwszymi ciemnościami

Tłumaczy sobie że nie ma czego żałować

Skoro Świat cały też

Istnieć przestaje

* * *

Przed wejściem do banku

Leży martwy ptak

Zimny wiatr

Przelicza jego pióra

Samobójstwo

Albo zawał

W tym miejscu nic innego

Nie przychodzi mi do głowy

Nie...

Nad grobem Ignacego Herbszta

Mego pradziadka posadzono lipę

Jako że na chleb zarabiał strugając

Z drewna lipowego i olchowego drewniaki

W krainie głazów i pagórków polodowcowych

Zwano je klompiami

Był w tym bardzo dobry – jako jeden z niewielu

Wykonywał je również na dziecięce stopy

Dzieła swych rąk sprzedawał na jarmarkach

Nie, mój pradziadek nie był lekarzem

Nie był też prawnikiem ani ziemianinem…