Nowości książkowe

 

Jan Kasper, Listy z własnego czasu. Projekt: Jan Kaja, Jacek Soliński. Korekta: Lidia Podgórska. Zdjęcie autora: Michał Kasper. Wydawca: Galeria Autorska, Bydgoszcz 2021, s. 64.

 

  

Jan Kasper (ur. 1952) – absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (1976), emerytowany nauczyciel I LO im. Powstań­ców Wlkp. w Wągrowcu.

Prowadził złożony z młodzieży licealnej alter­natywny Teatr Prób (1981-2013), obecny na licznych festiwalach teatralnych w Polsce i Europie (Greno­ble, Saarbrucken) i uhonorowany wieloma presti­żowymi nagrodami. Szczególnie wyróżnił się jego spektakl Okna (1994), znany z programu IV Między­narodowego Festiwalu Teatralnego MALTA w Poz­naniu. Rozgrywał się w oknach i oszklonych kory­tarzach gmachu wągrowieckiego liceum (z 1872), angażując aż 150 wykonawców.

Działalność Teatru Prób przedstawiają mono­graficzne publikacje: Po własnych śladach (2001), Ciąg dalszy (2006), jeszcze, jeszcze dalej (2011) i Czwarta ściana (2016). Wszystkie pod red. Jana Kaspra.

Książki, które wydał jako poeta: Noc przed ocale­niem (1985), Przejście graniczne (1985), Zwierzęta do­świadczalne (1990), Śmierć wizjonerów (1993), Miasto nad wodą (1999), Chleb z wiśniowym dżemem (2000), Ziemia dla skowronków (2005), Wiry, strzępy, psie pro­gnozy (2007), Zbieracze jabłek (2011), Wyznania do­zorcy mrówek (2015).

Tłumaczony na język niemiecki w antologii Posener Dichter (Poeci poznańscy) (2008).

Należy do poznańskiego oddziału SPP.

Otrzymał m.in.: Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1988), Medal Młodej Sztuki (1991), Nagro­dę Teatru Ósmego Dnia (1994), Symboliczną Nagro­dę R. Milczewskiego-Bruna (1999), Srebrny Mikrofon Radia Merkury (2007).

Mieszka we wsi Łaziska k. Wągrowca.

____________________

Zwyczajny-niezwyczajny, Jan Kasper, potrzebuje do życia i twórczości dwóch kolorów: zieleni i błękitu; pierwszy wycisza, koncentruje uwagę również na sprawach przyziemnych, drugi uskrzydla, rozjaśnia życiową perspektywę, pobudza do poszukiwań sen­su i swego miejsca w doczesności. Nauczyciel, po­eta, reżyser, rychło odkrył, że najciekawsze rzeczy dzieją się na obrzeżach. Potrafił uczynić z wągrowieckich peryferiów swoje centrum świata. Wyre­żyserowany w jego Teatrze Prób spektakl Mały ład świata symbolizuje w wymiarze lokalnym to, co uni­wersalne.

Jan Kasper uznał teatr j poezję za sposób na ży­cie, do którego zaprosił młodych adeptów sztuki. Przed nimi otworzył świat niewyczerpanych doznań. Nauczył korzystania z darów świata zewnętrzne­go i wzajemnego obdarowywania swoim „ja”. Pełen ufności, uczuć widocznych jak na dłoni, duchowych i intelektualnych możliwości, porywał nie tylko uczniów. Pozwalał każdemu wykrzyczeć prawdę o sobie i własnym postrzeganiu świata. Uczył, że za­korzenienie w kulturze i w wągrowieckim kosmosie „małej” ojczyzny jest ochroną przed dezintegracją i wartością dodaną w „dużej” ojczyźnie.

Niepowtarzalny w swych wierszach i poema­tach, szczodry w rozdawnictwie swoich talentów, jest uosobieniem Człowieka, o którym Plutarch, wielki filozof starożytnej Grecji, pisał: – Przyjaciel, szlachetny, z dawna doświadczony, nie mniejszej bywa ceny jako brat rodzony.

Anna Wolff-Powęska