Jan Kasper, Listy z własnego czasu. Projekt: Jan Kaja, Jacek Soliński. Korekta: Lidia Podgórska. Zdjęcie autora: Michał Kasper. Wydawca: Galeria Autorska, Bydgoszcz 2021, s. 64.
Jan Kasper (ur. 1952) – absolwent filologii polskiej na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (1976), emerytowany nauczyciel I LO im. Powstańców Wlkp. w Wągrowcu.
Prowadził złożony z młodzieży licealnej alternatywny Teatr Prób (1981-2013), obecny na licznych festiwalach teatralnych w Polsce i Europie (Grenoble, Saarbrucken) i uhonorowany wieloma prestiżowymi nagrodami. Szczególnie wyróżnił się jego spektakl Okna (1994), znany z programu IV Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego MALTA w Poznaniu. Rozgrywał się w oknach i oszklonych korytarzach gmachu wągrowieckiego liceum (z 1872), angażując aż 150 wykonawców.
Działalność Teatru Prób przedstawiają monograficzne publikacje: Po własnych śladach (2001), Ciąg dalszy (2006), jeszcze, jeszcze dalej (2011) i Czwarta ściana (2016). Wszystkie pod red. Jana Kaspra.
Książki, które wydał jako poeta: Noc przed ocaleniem (1985), Przejście graniczne (1985), Zwierzęta doświadczalne (1990), Śmierć wizjonerów (1993), Miasto nad wodą (1999), Chleb z wiśniowym dżemem (2000), Ziemia dla skowronków (2005), Wiry, strzępy, psie prognozy (2007), Zbieracze jabłek (2011), Wyznania dozorcy mrówek (2015).
Tłumaczony na język niemiecki w antologii Posener Dichter (Poeci poznańscy) (2008).
Należy do poznańskiego oddziału SPP.
Otrzymał m.in.: Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1988), Medal Młodej Sztuki (1991), Nagrodę Teatru Ósmego Dnia (1994), Symboliczną Nagrodę R. Milczewskiego-Bruna (1999), Srebrny Mikrofon Radia Merkury (2007).
Mieszka we wsi Łaziska k. Wągrowca.
____________________
Zwyczajny-niezwyczajny, Jan Kasper, potrzebuje do życia i twórczości dwóch kolorów: zieleni i błękitu; pierwszy wycisza, koncentruje uwagę również na sprawach przyziemnych, drugi uskrzydla, rozjaśnia życiową perspektywę, pobudza do poszukiwań sensu i swego miejsca w doczesności. Nauczyciel, poeta, reżyser, rychło odkrył, że najciekawsze rzeczy dzieją się na obrzeżach. Potrafił uczynić z wągrowieckich peryferiów swoje centrum świata. Wyreżyserowany w jego Teatrze Prób spektakl Mały ład świata symbolizuje w wymiarze lokalnym to, co uniwersalne.
Jan Kasper uznał teatr j poezję za sposób na życie, do którego zaprosił młodych adeptów sztuki. Przed nimi otworzył świat niewyczerpanych doznań. Nauczył korzystania z darów świata zewnętrznego i wzajemnego obdarowywania swoim „ja”. Pełen ufności, uczuć widocznych jak na dłoni, duchowych i intelektualnych możliwości, porywał nie tylko uczniów. Pozwalał każdemu wykrzyczeć prawdę o sobie i własnym postrzeganiu świata. Uczył, że zakorzenienie w kulturze i w wągrowieckim kosmosie „małej” ojczyzny jest ochroną przed dezintegracją i wartością dodaną w „dużej” ojczyźnie.
Niepowtarzalny w swych wierszach i poematach, szczodry w rozdawnictwie swoich talentów, jest uosobieniem Człowieka, o którym Plutarch, wielki filozof starożytnej Grecji, pisał: – Przyjaciel, szlachetny, z dawna doświadczony, nie mniejszej bywa ceny jako brat rodzony.
Anna Wolff-Powęska