Jerzy Beniamin Zimny, Księga wyjść. Redakcja i korekta: Anna Olsztyn-Patyk. Opracowanie graficzne i projekt okładki: Joanna Pakuła. Wizerunek autora na podstawie fotografii Bożeny Zimny ze zbiorów autora. Wydawnictwo Miejskie Posnania, Poznań 2017, s. 60.

Jerzy Beniamin Zimny

Urodzony w 1946 r. Poeta, prozaik, krytyk i recenzent, historyk poezji polskiej. Mieszka w Poznaniu. Debiutował w 1970 r. w piśmie studenckim „Merkury". Wyróżniany i nagradzany w konkursach poetyckich, m.in.: w konińskim Milowym Słupie (1976), poznańskiej Zielonej Wazie (1977) i Turnieju Wierszy o Poznaniu i Wielkopolsce (1981). W latach 1971-1975 był członkiem Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy. Dwukrotnie, w 2007 i 2010 r., był nominowany do nagrody głównej ogólnopolskiego konkursu im. Kazimierza Ratonia w Olkuszu, a w 2012 r. do Lubuskiego Wawrzynu Literackiego za wydany rok wcześniej tom Rubinosa. Swoje wiersze publikował w prasie literackiej („Nadodrze", „Nurt", „Literatura", „Kamena", „Fraza" „Znaj", „Okolica Poetów", „sZAFa") i w prasie regionalnej. W latach 1976-1989 współpracował z wymienionymi tu pismami w zakresie recenzji literackich, specjalizując się w debiutach poetyckich i nie tylko. Juror wielu konkursów poetyckich organizowanych w kraju. Promotor młodej poezji polskiej.

Publikacje w antologiach i almanachach: Moment wejścia. Almanach młodej poezji Ziemi Lubuskiej (1976), Którzy pamiętali słońce (1981), Arka (2005), Umajona Mława (2012), I wspomnisz, i pomyślisz o mnie (2011), a także w zbiorach poetyckich ukazujących się cyklicznie: „Miejsce Obecności. Stowarzyszenie Pisarzy Sopotu" (2010, 2011, 2012, 2013), „38. Międzynarodowy Listopad Poetycki" (2015) czy za granicą - jego utwory były tłumaczone na język grecki, niemiecki, rosyjski, białoruski, ukraiński, szwedzki i francuski. Wymieniony w Leksykonie pisarzy lubuskich 1961-2011 wydanym z okazji 50. rocznicy powstania zielonogórskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Autor sześciu tomów poezji, powieści Gromnica i szkiców literackich Dzieci Norwida. W przygotowaniu Róże z Montreux - kolejna powieść.

Bogusław Chmiel, Dotyk światów. Projekt okładki: Małgorzata Borsukiewicz, Galeria Malarstwa w Pile. Zdjęcie na IV stronie okładki: Marcin Chmiel. Seria wydawnicza LIBRA, nr 79, Związek Literatów Polskich Oddział w Poznaniu, Poznań 2017, s. 48.

Marta Fox, Lacrimosa. Redaktor tomu: Patrycja Purgał. Opracowanie, projekt graficzny i projekt okładki: AN.ART.IA Project. Na okładce wykorzystano fragment rękopisu Mozarta pt. Lacrimosa. Wydawnictwo Eperons-Ostrogi, Kraków 2017, s. 62.

Tymoteusz Karpowicz twierdził, że poezja Marty Fox przenosi tradycję miłości i śmierci Haliny Poświatowskiej do następnego poziomu, bo porusza tematy bliskie kobietom dojrzałym, posiadającym wiedzę życiową i doświadczenie. Lacrimosa jest tego kolejnym potwierdzeniem, prowadzi przez piekło, a mimo to jest pełna nadziei.

Anna Gąsienica Byrcyn, Chicago

Zadziwia mnie wciąż odnawiająca się, błyskotliwa i zadziorna, energia poetycka Marty Fox, autorki, którą już nieodwołalnie i na stałe skojarzyłem z prozą. Narracje, pieśni, spostrzeżenia, migawki -wszystko to układa się w sugestywną całość, w której obok energii opowieści ważna jest medytacja nad przemijaniem, miłością, sensem życia, nad tym, co tracimy i nad tym, co w paradoksalny sposób zyskujemy. Mało który powrót do pisania wierszy bywa aż tak udany.

Karol Maliszewski

Wiesław Prastowski, Optimus et Maximus. [Wiersze i eseje]. Opracowanie graficzne i zdjęcia: Robert Błaszak. Nakład autorski, Wrocław 2017, s. 118.

Wiesław Prastowski, lekarz-poeta, zrzeszony w Związku Literatów Polskich i Polskiej Unii Lekarzy Pisarzy, jest autorem tomików wierszy: Zostawić ślad (1996), Wejść w ciszę (1999), Człowiek potrzebuje człowieka (2001), Między świtem a zmierzchem (2003), Dotyk muzy (2004), Smakowanie czasu (2007), Obrazy słowem malowane (2009) oraz Ars longa, Vita brevis (2015).

Poza pracą zawodową interesuje się historią, muzyką i literaturą oraz pracuje społecznie. Należy do Związku Literatów Polskich i Polskiej Unii Lekarzy Pisarzy. Brał aktywny udział w 11. edycjach Międzynarodowego Festiwalu Poezji „Poeci bez granic” w Polanicy-Zdroju. Utwory poetyckie były drukowane w czasopismach polonijnych w Australii, Nowej Zelandii i Ukrainie oraz w czasopismach literackich „EuroArt" i w „Przeglądzie Kulturalnym”.

Wiersze są wyrazem wrażliwości, zapisem przeżywania świata, odczuwania tajemnic bytu, sensu istnienia, relacji zdarzeń z przeszłości i teraźniejszości, zadziwiają nieoczekiwanym przedstawieniem problemów, zdumiewają zadumą i refleksją nad ludzkim losem.

Eseje opowiadają o sprawach z pogranicza medycyny, kultury i próbują dojść do istoty człowieczeństwa.

Wiesław Prastowski, Zmysły śpiewały. Wiersze i esej. Seria Pod redakcją: Edwarda Białka. Projekt okładki: Justyna Białek. Wydawnictwo Quaestio, Wrocław 2017, s. 28.

Wiesław Prastowski, dr n. med., specjalista chorób wewnętrznych, angiolog, nauczyciel akademicki, ordynator oddziału, wiceprezes Stowarzyszenia Lekarzy Dolnośląskich i Wychowanków Medycyny Wrocławskiej. Członek towarzystw lekarskich, Unii Polskich Pisarzy Lekarzy i Związku Literatów Polskich. Autor tomików poetyckich: Zostawić ślad (1996), Wejść w ciszę (1999), Człowiek potrzebuje człowieka (2001), Między świtem a zmierzchem (2003), Dotyk muzy (2005), Smakowanie czasu (2007), Obrazy słowem malowane (2009), Ars longa, vita brevis (2015).

Jego poezja to zbiór refleksji lekarza nad przeżywaniem rzeczywistości, to zapis wzajemnych relacji zdarzeń z przeszłości i teraźniejszości, odczuwania przemijania, zadumy nad ludzkim losem, widzenia siebie w lustrze prawdy, poszukiwania tajemnicy bytu i sensu istnienia.

Jan Szczurek, W poszukiwaniu panaceum. Redakcja: Piotr Goszczycki. Wstęp: Jerzy Stasiewicz. Projekt okładki: Justyna Bartoń-Depa. Korekta: Arkadiusz Kiński. Wydawnictwo Komograf, Warszawa 2017, s. 104.

Ze wstępu

Prawdziwa poezja rodzi się nie tylko w wielkich ośrodkach miejskich, ale także między Górą św. Anny a Kopą Biskupią w otoczeniu przyrody, w regionie, gdzie poeta zamieszkuje od dziesiątków lat. Jest u siebie, wśród sąsiadów współtworzy kult pracy, przywiązanie do ziemi, tradycji, oszczędności i zapobiegliwości. Ubogaca środowisko swoją słowiańską duszą, gotową oddać bliźniemu ostatnią parę butów w czasie srogiej zimy.

Jan Szczurek własny świat poetycki rozłożył na całe życie. Wchodzimy w dzieciństwo powojenne. Ze świadkami okaleczonymi wojną po obu stronach płotu. Dla dzieci nie skażonych podziałami ważne co dzisiaj, jutro. Z odczytanych wersów jawi się jako pouczająca lekcja i wzór do naśladowania. Życie toczy się naprzód. Następuje odrodzenie społeczności tutejszej i napływowej. Rodzi się nowe pokolenie, owoc przemieszania ludów, choć nie jest to łatwe. Gruby jest mur uprzedzeń. Trzeba lat by poznać tradycję i przyswoić mentalność. Nie wszyscy jednak tego pragną. (...)

Jerzy Stasiewicz